autor: ziemek8 | napisano 12 maja 2007 o 18:33czytano 79012 razy | średnia ocen: mieście Jolkos panował król Ajzon, który miał brata Peliasa. Brat ten wielokrotnie próbował zwalić króla z tronu, jednak ten zawsze mu wybaczył. W końcu jednak buntownikowi się udało. By mieć wyłączność do tronu musiał jeszcze pozbawić Ajzona jego jedynego potomka- Jazona. Gdy były król dowiedział się o tym natychmiast kazał sługom rozgłosić ,że maluch jest bardzo chory. Po pary dniach wg jego wersji potomek miał umrzeć. Oczywiście nie było to kłamstwo. By ochronić małego następcę tronu rodzice dali go na wychowanie centaurowi Chaironowi. Tam książę przebywał tam przez 20 lat, po czym opuścił półboga, który nie wyjawił mu jego szlachetnego pochodzenia. Młodzian zajął się wędrowaniem. Trafił jednego dnia na szeroką szukał brodu napotkał staruszkę, która poprosiła go o przeniesienie na drugą stronę. Jazon zgodził się. Po przekroczeniu rzeki babcia znikła, była to bowiem Hera, która przybrała ludzką postać, od tej chwili miała go w szczególnej opiece. Chłopak był jednak tak zaabsorbowany swoją pracą, że zgubił jeden sandał. Wkrótce dotarł do Jolkos, w którym to mieście rządził Pelias. Od jakiegoś czasu król był bardzo zaniepokojony, dowiedział się bowiem od wyroczni delfickiej ,że nadejdzie pewnego dnia człowiek w jednym bucie, a przyniesie on mu wiele złego. Właśnie tego dnia przebywał na ulicy gdy dostrzegł przybysza. Był tak przerażony ,że jedyne na co go było stać, to rozkazał marszałkowi zaprowadzić Jazona do pałacu. Tam zapytał go co by zrobił gdyby był królem, a dowiedziałby się, że ma być zabity przez jednego ze swoich gości. Nieco zaskoczony pytaniem Jazon odrzekł, że rozkazałby mu wyjechać na odszukanie złotego runa. Na to król rozkazał : 'Idź więc i poszukaj go'. Jazon stanął jak wryty. Ze zwykłego włóczęgi stał się koszmarem ulicą spotkał starca, ten to przed 20 laty ostrzegł jego rodziców przed zamiarami złego króla. Ten to wyjawił mu tajemnicę jego pochodzenia. Zaprowadził go też do małej chatki gdzie mieszkali jego starzy rodzice. Gdy młodzian zobaczył ich niedolę wściekły ruszył do pałacu. Zaczął wyrzucać królowi jego całą niegodziwość, ten zaś stwierdził, że jest słaby i że odda tron, ale dopiero wtedy ,gdy Jazon zdobędzie umówione złote runo. Co to było zaś owo złote runo? Dużo przedtem w Orchomenos, pewnym beockim mieście rządził król Atamas. Był on szczęśliwym ojcem chłopczyka- Fryksosa i dziewczynki -Helle. Były to dzieci jego pierwszej żony Nefele, która krótko potem zmarła. Atamas nie zamierzał spocząć w się więc po raz drugi, tym razem z Ino. Ta nie była ,mimo swego królewskiego, tebańskiego, pochodzenia, dobra macocha. Wręcz starała się pozbyć pasierbów. Namówiła się z kobietami z miasta, by te oblały zbiory ziarna wrzątkiem i w ten sposób sprowadziły nieurodzaj. Król posłał do Delf z pytaniem co zrobić by zadośćuczynić bogom. Ci przynieśli odpowiedź-wyrok: 'Winne są królewskie dzieci'- oczywiście nie byłą to wola bogów, lecz wola Ino, która przekupiła posłów. Tej nocy dzieciom ukazała się we śnie Nefele i kazała im uciekać poza miasto. Tam miał czekać złoty baranek, który zaniesie ich tam gdzie zechcą. Natychmiast uczyniły to. Na boskim baranku leciały nad morzami i górami. Jednak nad cieśniną oddzielającą Europę od Azji stał się wypadek. Mała Helle straciła przytomność i spadla do wody. Od tej chwili morze to zwano wylądował w Kolchidzie. Tam wraz z barankiem doczekał starości. Zwierzę zestarzało się szybciej, i poprosiło by je zabić. Fryksos zrobił to ,a złote runo baranie zawiesił na dębie u wstępu do gaju Aresa. Tego właśnie runa miał szukać Jazon. Rozesłał wieści po całej Grecji, że szuka odważnych i silnych mężów na zamorską i ciężką wyprawę. Sam nie wierzył gdy przed swymi drzwiami ujrzał Herkulesa, Hylsena, Tezeusza, Peleusa, Pajritoosa, Kastora, Orfeusza i wielu, wielu innych. Na rozkaz Jazona zbudowano statek, ochrzczono go imieniem Argo, czyli 'szybki'. Kapitanem został wybrany książę. Pierwszym przystankiem było Lemnos. Była to niezwykła wyspa. Były tam bowiem tylko kobiety i to jeszcze nie najładniej pachnące. Była to kara jej przyczyną kobiety obleciał tak wielki smród, że mężowi chcieli je opuścić i wziąć sobie inne. Gdy te o tym się dowiedziały o wymordowały wszystkich mężczyzn, a wtenczas odleciał od nich przykry zapach. Tam Argonauci spędzili całe dwa lata. Potem dotarli do Tracji, gdzie żył oślepiono przez bogów wróż, Fineus. Został ukarany, bo samowolnie przepowiadał przyszłość. Nie dość tego co dnia przylatywały straszliwe harpie ,mające głowę kobiety, a ciało ptaka, i zabierały mu jedzenie. Za przepowiednie podróżnicy uwolnili go od tych przygoda dotyczyła dziwnych skał zwanych Symplegadami. Były to głazy znajdujące się niedaleko od cieśniny Bosfor. Gdy tylko cokolwiek próbowało przedostać się pomiędzy nimi, te zderzały się miażdżąc wszystko co było pomiędzy. Za radą wróżbity Argonauci wypuścili gołębia, ten przeleciał tak szybko, że skały uszczknęły mu jedynie parę piór. Korzystając z chwili ,że skały się rozstąpiły podróżnicy wzięli się do wioseł i szybko przepłynęli. Od tej chwili Symplegaty już nigdy się nie ruszyły. W końcu przybyli do Kolchidy. Poszli więc na spotkanie z królem Ajetesem. Ten gdy poznał cel ich podróży, zgodził się oddać złote runo ,ale pod warunkiem, że Jazon zaprzęgnie dwa zionące ogniem spiżowe byki, a następnie zaora Pole Aresa, potem zaś zasadzi ziarna otrzymane od króla i pokona mężów ,którzy z nich rzeczą miało być pokonanie smoka strzegącego owego świętego dębu. Następnego dnia wszyscy zgromadzili się na Polu Aresa. Czekały już tam spiżowe byki- dar Hefajstosa. Jazon namaścił się specjalną oliwą, którą otrzymał od Madei- córki króla, która zakochała się w nim. Dzięki temu darowi był odporny na oparzenia i wszelkie rany. Podszedł spokojnie do zwierząt i nałożył im jarzma. Zaorał pole i zasadził smocze zęby- magiczne nasiona. Wyrośli z nich zbrojni mężowie. Heros nie uląkł się im, lecz porwał wielki głaz i rzucił między nich. Ci ogłupieli. Zwrócili się ku sobie i sami się pozabijali. Po skórę bohater wybrał się nocą. Zastał tam smoka, który jak zwykle czuwał. Dzięki pomocy Madei miał w zanadrzu wywar z czarodziejskich ziół. Oblał nimi smoka i wypowiedział czarodziejskie zaklęcie. Smok znieruchomiał i w tym momencie Jazon ukręcił mu łeb. Madea uciekła z domu i odpłynęła z przybyszami. Porwała też swojego małego braciszka. Rankiem na horyzoncie dostrzegli goniącą ich flotę Ajetesa. Wówczas Madea pokroiła braciszka i rozrzuciła jego kawałeczki do wody. Był to dobry krok. Król bowiem gdy zobaczył, że fale unoszą członki jego syna kazał zatrzymać całą flotę i pozbierać szczątki. Za tę zbrodnię ukarał ich sam Zeus. Mieli tylko króciutki fragment do przebycia, a płynęli przez wiele lat. Od poszczególnych portów byli odpychani przez sztormy burze i tym wreszcie do Jolkos. Witani przez ludzi nie dostrzegli wśród ludzi starego Ajzona. Okazało się, że stary niedawno zmarł. Jazon spojrzał wtedy na ukochaną Madeę, zdążył już poznać jej niezwykłą moc. Ta zgodziła się pomóc. Kazała przynieść ciało starca i położyć na ołtarzu. Zagotowała wywar z ponad tysiąca ziół poczym przecięła staremu gardło i nalała tam wrzątku. Natychmiast starzec stanął na nogi. Od czasu wyprawy Jazon stał się bohaterem narodowym. Dbał o dobre stosunki z sąsiadami. Szczególnie z królem Koryntu- Kreonem. Zakochał się nawet w jego córce- Kreuzie. Był więc w rozterce, Madea czy Kreuza. Tej pierwszej zawsze się bał, a z Kreuzą zawsze było mu dobrze. I to zaważyło. Wyznał Madei prawdę, że jej nie kocha. Spodziewał się jakiejś wielkiej wojny albo zemsty, a tymczasem kobieta podziękowała mu za opiekę i życzyła dobrego życia z nową żoną. Podarowała nawet jej wspaniałą szatę. Następnego dnia miał odbyć się ślub. Rano Kreuza nałożyła ową szatę...i w tym momencie poczuła silne pieczenie. Zwijała się w bólu ,jednak nic jej nie mogło wiadomo dokładnie co stało się z Jazonem, podobno powtórnie spotkał się z Madeą i razem wrócili do pochodzi ze strony
W dodatku taką, którą prowadzi nie tylko na polu ja – czytelnik, ale przede wszystkim na linii ja – mój zmieniający płeć partner Harry. Tytularna, nawiązująca do mitu o wyprawie Jazona po złote runo podróż jest za to punktem wyjścia do własnej opowieści, impulsem do interpretacji mitu.
„Statek szaleńców”. To statek pełen załogi reprezentującej różne klasy i stany społeczne, różne postawy etyczne, wzorce osobowe, podróżującej w poszukiwaniu szczęścia. Załogi, której nikt nie chce. Tak właśnie określane bywają osoby wykluczone – wyłączone poza nawias. Motyw statku szaleńców, zapożyczony z mitu o Argonautach, wyprawiających się pod wodzą Jazona po złote runo baranka, pojawiał się w wielu dziełach literackich, malarskich, muzycznych. Jednak „Narrenschiff” istniał w rzeczywistości. Naprawdę były statki wożące z miasta do miasta swój obłąkany ładunek. W okresie średniowiecza szaleńcom często i łatwo przypadał los włóczęgi. Jak pisze historyk medycyny, Edward Shorter – „Wioskowych głupków” i „wariatów” częstokroć zamykano w komórkach i piwnicach, głodzono, więziono w chlewikach lub po prostu wypędzano z domu – wyrzuceni z rodzinnych domów i wiosek, zasilali strumień żebraków włóczących się w początkach ery nowożytnej po drogach Europy”. Średniowieczną mapę najpierw znaczyły liczne leprozoria, gdy zaś trąd ustąpił, jego miejsce zajęły choroby weneryczne. Kolejną „zarazą” miało być szaleństwo. Szaleńców i obłąkanych chętnie powierzano kupcom lub pielgrzymom albo – przewoźnikom, którzy masowo „gubili” po drodze kłopotliwy balast: Frankfurt w 1399 w ten właśnie sposób pozbył się goło paradującego wariata, a w pierwszych latach XV wieku w taki sam sposób odesłano do Moguncji obłąkanego zbrodniarza. Przez długi czas nie do końca jasny był dla badaczy i naukowców sens zwyczaju wyprawiania szaleńców statkiem z biletem w jedną stronę. Początkowo sądzono, że miasta chcą w ten sposób pozbyć się wałęsających szaleńców, szczególnie tych „przyjezdnych”. Jednak okazało się, że nieszczęśników nie zawsze spotykał taki los. Trafiały się bowiem punkty, gdzie obłąkani zgromadzeni byli liczniej niż gdzie indziej i wcale nie byli oni tubylcami. Były to przede wszystkim miejsca pielgrzymek. Bardzo więc możliwe, że statki szaleńców – tak poruszające wyobraźnię zarówno ludzi renesansu, jak i nam współczesnych – były statkami pątniczymi: w pełni symbolicznymi statkami obłąkanych, zdążających w nadziei odzyskania rozumu. Zamykając ten szczególny rodzaj pątników na terenie uświęconym cudami, chwytano dwie sroki za ogon, łącząc chęć uzdrowienia z zamiarem wykluczenia. Sens wędrówki szaleńców, sens gestu, jakim byli wypędzani, ładowani na statek i deportowani, nie polegał jedynie na społecznym pożytku i bezpieczeństwie współobywateli. Z aktem tym wiązały się jeszcze inne znaczenia – zbliżone do działań rytualnych, do obrzędu. Wskazywać na to może fakt, iż obłąkanym wstęp do kościoła był wzbroniony, choć prawo kościelne nie odmawiało im sakramentów. Kościół nie stosował sankcji przeciwko duchownym, którzy postradali zmysły, ale w Norymberdze, w roku 1421, wygnano niepoczytalnego księdza szczególnie uroczyście, jak gdyby jego święcenia potęgowały nieczystość. Czasami obłąkanych publicznie chłostano, po czym symulowano za nimi pościg i wypędzano rózgami. Oznaki te świadczą, że odjazd szalonych zaliczał się do grupy wykluczeń rytualnych. Żegluga po bezkresie wód miała zarówno swój aspekt praktyczny wiążący się z zyskaniem pewności, że niechciani są już daleko i raczej nie wrócą, i symboliczny – związany z tajemniczą naturą masy wód. Woda wszakże unosi, ale także oczyszcza; żegluga zdaje człowieka na ślepy los, czyni go niewolnikiem przeznaczenia. Na swym szalonym statku szaleniec zdążał w inny świat, ale też z innego świata przybywał. Zatem wodny szlak był Przejściem symbolizującym graniczną sytuację Podróżnika. Zamknięty na statku, skąd nie ma ucieczki, jest on oddany rzece o stu ramionach, morzu o tysiącu dróg, ogromowi niepewności. Jest Przyjezdnym w najdoskonalszym tego słowa znaczeniu, jest niewolnikiem Przejazdu. Podróż morska bez ścisłego przeznaczenia i celu jest więc symbolem wykluczenia społecznego, zaś otaczająca statek woda nawiązuje do symboliki przejścia i stanu medialnego przynależnego szaleńcom, a opisywanego choćby przez szkołę strukturalną w humanistyce. Do „zawieszonych w próżni”, czyli podległych mediacji, zaliczano ludzi nagle zmarłych, samobójców, dzieci, które zmarły tuż po urodzeniu i nie zostały ochrzczone, ale także wszelkich odmieńców. Wszyscy oni skazani byli na „społeczny niebyt”. Społeczności, które nie dokonały wobec nich odpowiednich rytuałów, skazywały ich na pobyt w stanie medialnym. Kultury zdominowane przez światopogląd mityczny tworzyły skomplikowany system nakazów i zakazów oraz zachowań obowiązujących w stosunku do ludzi znajdujących się w tym pośrednim stanie. Podstawowa opozycja obrzędów przejścia, to opozycja „życie-śmierć”. Człowiek, który znajduje się „w przejściu” między jednym a drugim stanem, na przykład między życiem a śmiercią, w gruncie rzeczy nie znajduje się ani tu, ani tu. Szaleniec, czy szerzej rzecz ujmując: wyklęty czy niechciany – także. Sytuacja graniczna, w jakiej znajdował się wykluczony, umownie zwany szaleńcem, to nie tylko zresztą sytuacja morskiej żeglugi. To także zamknięcie u bram miast. Wykluczony nie mógł i nie powinien być więziony inaczej niż na samym progu. Zatrzymywano go więc w miejscu przejścia. Umieszczony wewnątrz zewnętrzności i na zewnątrz wnętrza, zyskiwał położenie w najwyższym stopniu symboliczne. Tymczasem, każdy człowiek – i wtedy, i obecnie – chce przynależeć do wspólnoty, identyfikować się z nią – za wszelka cenę znaleźć się w obrębie Wewnętrznego Kręgu, jak symbolicznie nazwał go Lewis – brytyjski pisarz, historyk, filozof i teolog, członek grupy Inklingów (nieformalnej grupy oksfordzkich intelektualistów). W swej książce „Diabelski toast” – Lewis pisze, że pragnienie znajdowania się w Wewnętrznym Kręgu jest jednym z głównych czynników kierujących ludzkimi działaniami. Jedną z sił, które tworzą znany nam świat – całe to kłębowisko zmagań, współzawodnictwa, pomieszania, przekupstwa i uprzedzeń. To, co Lewis wymienił jednym tchem jest dokładnym przeciwieństwem wartości wolnomularskich. Wszak chęć przynależności za wszelka cenę do grupy umownie nazwanej Wewnętrznym Kręgiem, to nic innego niż zniewolenie, czyli przeciwieństwo wolności. Nieczysta rywalizacja i współzawodnictwo przeczą idei równości, braterstwo i tolerancja dla innych pozostaje zaś w opozycji do stygmatyzacji, jaką dotknięci są wykluczeni członkowie grupy – ci, którzy znaleźli się za burtą. Równocześnie, wszystkie te działania są niezwykle powszechne, ogólnoludzkie… Nikt nie chce być wykluczony i znaleźć się w sytuacji Podróżnego na Statku Szaleńców. Każdy więc dąży do tego, by być „w”, a nie „poza”. To dlatego właśnie ludzie zdobywają się na działania, o które nigdy by się nie podejrzewali. To dlatego są w stanie przekroczyć cienką barierę między Dobrem a Złem – wszystko w imię zaspokojenia podstawowej potrzeby – potrzeby przynależności. To dlatego właśnie Stanfordzki Eksperyment Więzienny tak bardzo się „udał”, że aż wymknął spod kontroli: to dlatego zwykli studenci okazali się bestiami zdolnymi dręczyć „więźniów”, czyli takich samych jak i oni studentów, którym jednak przypadło w udziale odgrywanie innej roli w eksperymencie. Tym samym, autor eksperymentu, amerykański psycholog, Philip Zimbardo, udowodnił, że ludzie zdrowi psychicznie w specyficznych warunkach wcielają się w role oprawców i ofiar, a powody takich zachowań nie tkwią w zaburzeniach ludzkiej psychiki, lecz we wpływie otoczenia na jednostkę, a przede wszystkim: w przemożnej chęci nie zostania wykluczonym. To dlatego także „powiódł się” eksperyment Milgrama, badający ślepe posłuszeństwo wobec władzy, nakazujące „karanie” wstrząsami elektrycznymi (symulowanymi, ale o tym uczestnicy eksperymentu nie wiedzieli), mało pojętnych uczniów. To dlatego właśnie najsilniejszy szok zaaplikowało uczniowi 65% badanych. Dlatego też nikt się nie wycofał, gdy ofiara wyraźnie o to prosiła, ani wtedy, gdy zaczęła wołać o pomoc, nawet wtedy gdy wydawała okrzyki pełne bólu, zaś 80% uczestników kontynuowało wstrząsy mimo tego, że uczeń wspominał, że ma kłopoty z sercem i krzyczał „Pozwólcie mi stąd wyjść!” (przy dawce 300 V). To dlatego też – już nie w warunkach eksperymentu, ale w rzeczywistości – w czasie drugiej wojny irackiej amerykańscy żołnierze pastwili się nad więzionymi w obozie jeńcami i z tych samych powodów naziści w obozach koncentracyjnych dopuszczali się nadludzkiego bestialstwa. Oni wszyscy nie chcieli znaleźć się „poza”. Każdy z nich dążył więc do tego, by znaleźć się „w” obrębie Wewnętrznego Kręgu, który, jak dowodził Lewis, jest nieuchwytnym Camelotem – niezwykle trudno osiągalnym, a przez to jeszcze bardziej pożądanym. Dlaczego? Bo przyjęcie do owej pewnej szczególnej grupy czy uprzywilejowanego stowarzyszenia łączy się z natychmiastową nobilitacją, podniesieniem statusu, umocnieniem tożsamości. Do tego „tajemniczego” kręgu nie można się jednak dostać wprost, formalnie. Dzieje się to stopniowo, jakby niepostrzeżenie, aż nagle okazuje się, że jest się już wewnątrz. Zewnętrzny nacisk członków wspólnoty Wewnętrznego Kręgu jest ogromną siłą. Jednak, jak się okazuje, jeszcze większą jest wewnętrzna motywacja pretendującego do członka wspólnoty, by znaleźć się w środku, w jej obrębie. Dążenie jednostki do Wewnętrznego Kręgu sprawia, że ludzie są gotowi na wszystko. Godzą się na przejście upokarzającego rytuału inicjacji, w czym specjalizują się różnorakie sekty, godzą się na popełnianie zbrodni – na przykład po to, by wejść w skład nieformalnej grupy młodzieżowej, decydują się wreszcie na drogę „po trupach”, by pokonać współpracowników swojej korporacji i znaleźć się na szczycie – w „Centralnym Kręgu”. Ta siła motywacyjna zostaje podwójnie wzmocniona przez to, co Lewis nazwał „lękiem przed pozostaniem na zewnątrz”. To właśnie lęk przed odrzuceniem może sparaliżować i zniweczyć osobistą wolność i niezależność. Takich Wewnętrznych Kręgów każdy ma w swoim życiu wiele. Kręgiem jest naród, rodzina, klasa szkolna, grupa rówieśnicza; my – wreszcie – tworzymy nasz Wewnętrzny Krąg. Jednak, nawet bez specjalnych przemyśleń, można skonstatować, że nie każdy krąg odgrywa pozytywną rolę. Ponadto, każda grupa, nawet ta, której reguły sprawiają wrażenie czystych, wywiera wpływ na jednostkę i oczekuje od niej respektowania wewnętrznych norm. Jeśli się tego nie czyni – ląduje się za burtą. Z łatką szaleńca lub wyklętego. To dlatego właśnie warto pracować nad sobą, „ociosywać kamień” i wygładzać go, zyskując przy tym wiarę w potęgę wolności, równości i braterstwa. Nuda Veritas, r.
Uczestnik wyprawy do Kolchidy po złote runo: argonauta: Uczestnik wyprawy Jazona po złote runo: argonauta: Uczestnik wyprawy po złote runo: argonauta: Żeglował pod wodzą Jazona: argonauta: Członek ekspedycji po złote runo (mitologia) argonauta: Grecki bohater pod wodzą Jazona: argonauta: Każdy z uczestników mitycznej wyprawy po
›Milionerzy: Dexter Morgan, Jazon i Argo - pytania, które sprawiły trudności 07:38Źródło zdjęć: © Materiały prasowe | Cezary Piwowarski/TVNWe wczorajszym odcinku "Milionerów" padło kilka niełatwych pytań. Najwięcej trudności uczestniczka miała przy pytaniach dotyczących Jazona i wyprawy na Argo oraz Dextera Morgana. Ile udało się wygrać?Pani Agnieszka radziła sobie dobrze do czasu pytania za 20 tys. złotych, przy którym musiała wykorzystać pierwsze koło ratunkowe. Brzmiało ono: Zgodnie z art. 829 punkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego egzekucji nie podlegają ostatnie należące do dłużnika: psy kozy koty chomiki Po skorzystaniu z opcji "pół na pół" wybrała poprawną odpowiedź - kozy. Jazon i wyprawa na ArgoKolejne trudności pojawiły się przy pytaniu za gwarantowane 40 tys. złotych. Jazon razem z 50 towarzyszami wyprawiał się po złote runo na Argo, czyli: konno na barana statkiem na odległą planetę Pani Agnieszka od razu odrzuciła odpowiedź D i po chwili zastanowienia postawiła na C - statkiem, co okazało się dobrym to statek Jazona i jego załogi, czyli Argonautów. Jazon wyruszył nim do Kolchidy po złote runo. W trakcie swojej wyprawy Argonauci przeżyli wiele przygód, w tym pobyt u czarodziejki Kirke, która zmieniała mężczyzn w świnie, stoczyli walkę z olbrzymem z brązu - Talosem czy uniknęli zwodniczego śpiewu Polakom pytanie za milion. Zobaczcie, co odpowiedzieliSerialowy Dexter MorganPrzy pytaniu o 75 tys. złotych uczestniczka wykorzystała kolejne koło ratunkowe, ale dopiero pytanie o głównego bohatera serialu "Dexter" sprawiło jej prawdziwe trudności: Serialowy Dexter Morgan w dziesiątkach odcinków ośmiu sezonów zużywa pokaźne ilości: papieru pakowego folii aluminiowej folii malarskiej papieru śniadaniowego Uczestniczka przyznała, że nie oglądała serialu którego dotyczyło pytanie warte 125 tys złotych i nie znała prawidłowej odpowiedzi. Wykorzystała ostatnie koło ratunkowe - "telefon do przyjaciela", jednak nie uzyskała Agnieszka postanowiła jednak zaryzykować i posłuchać intuicji. Poprosiła o zaznaczenie odpowiedzi C, co okazało się prawidłową odpowiedzią. Kolejne pytania uczestniczka usłyszy w dzisiejszym Morgan to główny bohater popularnego serialu "Dexter" wyprodukowanego i emitowanego przez stację Showtime. Akcja serialu skupia się wokół Dextera Morgana, który za dnia pracuje jako analityk śladów krwi w Miami Metro Police Department, a nocą jest seryjnym mordercą.
. 188 444 585 166 522 12 635 197
statek jazona po złote runo
