Praca: Domu dziecka w Gdyni. 127.000+ aktualnych ofert pracy. Pełny etat, praca tymczasowa, niepełny etat. Konkurencyjne wynagrodzenie. Informacja o pracodawcach. Szybko & bezpłatnie. Zacznij nową karierę już teraz!

Znajomi i nieznajomi często zadają mi pytanie: czy możliwa jest praca z dziećmi w domu? Odpowiadam błyskawicznie i błyskotliwie: to zależy. Zależy od tego, ile jest dzieci, ile mają lat, na czym polega praca i jak wiele osoba w ten sposób pracująca potrafi odpuścić. Moja przygoda z pracą w domu z dzieckiem zaczęła się nieco ponad sześć lat temu, kiedy urodził się mój pierworodny. Chciałabym napisać, że taki tryb zatrudnienia to był mój świadomy wybór, ale o ile „wybór” to dobre słowo, to już „świadomy” nie pasuje nic a nic. Ja zwyczajnie nie miałam zielonego pojęcia, jak trudne to będzie zadanie. A los i tak był dla mnie łaskawy, bo syn rozwijał się książkowo, jadł, spał i nie sprawiał większych problemów. Zmyliło nas to do tego stopnia, że 20 miesięcy później na świecie pojawiła się nasza córka, a kolejne 20 miesięcy później drugi syn. Gdzieś w międzyczasie zaczęły się schody. Metoda interwałów Bo, moi drodzy, praca w domu z dzieckiem wcale nie wygląda tak jak na pięknych zdjęciach na Instagramie i zabawnych statusach na Facebooku. Owszem, da się uchwycić klimatyczne kadry, a obserwowanie, jak dzieci rosną, sprawia wiele satysfakcji, ale za tym wszystkim kryje się drugie dno, z którego trzeba sobie zdawać sprawę i przyjąć je za normę – żeby uchronić się przed depresją, wyrzutami sumienia i poczuciem, że nic nam w życiu dobrze nie wychodzi. Moja praca wymaga maksymalnego skupienia. Nie mogę równocześnie redagować tekstu i rozmawiać z dzieckiem albo układać z nim puzzli. Musiałam więc nauczyć się maksymalnie koncentrować na jednej rzeczy, w razie potrzeby przeskakiwać na inny temat i znów wracać do swojego zajęcia. Czasem interwały były kilkuminutowe. Jeśli miałam szczęście – dostawałam kilkanaście minut do wykorzystania. Dlatego właśnie najłatwiej pracowało mi się, kiedy dzieci były małe. Póki nie przemieszczały się na duże odległości i nie mówiły, do szczęścia wystarczała im moja obecność i jedzenie. A ja pracować mogłam nawet przy karmieniu – do naniesienia poprawek na tekst wystarczy jedna ręka. Później rozkładałam grzechotki na ziemi, siadałam obok z laptopem i redagowałam książki. Wyłania się z tej historii obraz wyrodnej matki, która dziecko traktuje jak przedmiot do obsłużenia i myśli ciągle o pracy. Nic bardziej mylnego! W czasie, gdy moje dzieci były ze mną w domu, pracowałam co prawda przez cały dzień, „interwałami”, ale gdyby zsumować te wszystkie minuty, okazałoby się, że sprawy zawodowe zajmowały mi maksymalnie 1/5 obecnego „etatu”. Przez bardzo długi czas współpracowałam tylko z jednym wydawnictwem. Stałą współpracę z kolejnym nawiązałam dopiero po narodzinach trzeciego dziecka (pierwsze chodziło już do przedszkola). Teraz tych stałych zleceń mam o wiele więcej. Z dziećmi w domu nie mogłabym sobie na taką aktywność pozwolić. To one były wtedy najważniejsze, praca była jedynie dodatkiem. Ważnym, ale dodatkiem. Metoda odpuszczania Teraz także dzieci są na pierwszym miejscu. Ale przez magiczne osiem godzin, które spędzają w przedszkolu, ja mogę się poświęcić pracy. Przychodzą jednak takie dni jak wczorajszy. Dzieci zmęczone po weekendowym wyjeździe do Warszawy nie nadawały się do przedszkola. Ja też nie nadawałam się do pracy, ale mnie nikt nie pytał o zdanie. W najgorszej kondycji był najmłodszy, ale zostawiłam w domu całą trójkę. I tu wracamy do wyjściowego „to zależy” – z trójką roczniaków miałabym armagedon, ale moje przedszkolaki łatwiej ogarnąć, jak są „w kupie” i zajmują się sobą nawzajem. Co nie zmienia faktu, że armagedon to dobre słowo na opisanie wczorajszego dnia. Chcecie zobaczyć, jak praca z dziećmi w domu wygląda naprawdę? To posłuchajcie. Oczywiście zaspaliśmy. Najlepszy Mąż i Tata podrzucił nam rano świeże bułki i ewakuował się na bezpieczne pozycje, czyli do swojej korpopracy. Na skrzynce pocztowej czekały już na mnie wiadomości – od trzech dni jej nie sprawdzałam – więc pozwoliłam dzieciom chwilę jeszcze się pobawić i zejść na śniadanie później. Potem same przygotowały sobie płatki na mleku. Odnotowałam na wieczór: „Umyć podłogę w kuchni”. Nadszedł najtrudniejszy moment dnia, kiedy musiałam przetrwać z trzema aktywnymi dziećmi mniej więcej do godziny kiedy najmłodszy idzie spać. Mam to szczęście, że moje przedszkolaki same wymyślają sobie zabawy. Szczęście w nieszczęściu. Jeśli jeszcze raz usłyszę „Pokochaj pluszowego misia” albo „Gąski, gąski, do domu!”, to zacznę poważnie myśleć o ucieczce (niepoważnie myślę o niej codziennie). Dzieci malowały też farbami („Wyprać firanki”), myły pędzle w umywalce („Osuszyć łazienkę”) i nagrywały filmy o sobie samych („Doładować telefon, jak już przestanie się lepić”). Ja zdążyłam przygotować plan pracy na ten tydzień. Co zazwyczaj zajmuje mi 15–20 minut. Samo południe. Sprawę drugiego śniadania załatwiliśmy na szybko bananami. Młodszy idzie spać, a starsi mogą usiąść do bajki. Oficjalnie po to, żeby hałaśliwą zabawą nie obudzić brata, a nieoficjalnie po to, żeby matka mogła wreszcie zacząć pracę. Być może są na świecie mamy, które potrafią pracować w domu z dzieckiem i nigdy nie włączać mu telewizora. Ja w razie potrzeby wykorzystuję ten sprzęt jak każdy inny, dzięki któremu mogę kupić kilka minut spokoju. Odpisałam na maile, przygotowałam dwie szybkie korekty, ogarnęłam firmowy Instagram i dopracowałam e-book, który miał się ukazać kolejnego dnia na moim hobbystycznym blogu. Syn się obudził. Ponieważ w dni, kiedy nie ma przedszkola, ciepły posiłek jemy razem z Tatą w formie obiadokolacji po jego powrocie z pracy, teraz przygotowaliśmy sobie wypasione kanapki – bułki z rana posmarowaliśmy miodem i zjedliśmy ze smakiem. Oczywiście jako perfekcyjna pani domu zazwyczaj serwuję swojej rodzinie własnoręcznie wypiekane pieczywo i do każdego posiłku przygotowuję porcję warzyw. Ale kiedy trzeba zająć się pracą i dziećmi, a dzień wcześniej nie było okazji, żeby spędzić wieczór w kuchni – odpuszczam. Tego też musiałam się nauczyć. Ostatnie godziny przed powrotem Taty z pracy to dogorywanie. Dzieci są już zmęczone, mnie zaczyna frustrować wizja wieczoru spędzonego nie z lampką wina, ale z pracą i lampką wina. Korekty dużej książki, którą miałam skończyć w tym dniu, jeszcze nawet nie ruszyłam. Na szczęście moja praca obejmuje zazwyczaj zlecenia, na których wykonanie mam 1–2 tygodnie. Jeden dzień wykasowany z tego planu nie może wszystkiego zepsuć. Będę pracować dziś wieczorem, ale jutro wszystko wróci do normy. O ile dzieci pójdą do przedszkola… Metoda priorytetów Uwielbiam moje dzieci. Bardzo lubię moją pracę. Ale kiedy te dwie rzeczywistości się łączą, tylko jedna z nich może wybić się na plan pierwszy. I zawsze będą to dzieci. To właśnie dlatego firmę założyłam dopiero, kiedy wszystkie poszły do przedszkola. Teraz od czasu do czasu zdarzają się jeszcze takie dni jak dzisiejszy, ale im dzieci są starsze, tym jest łatwiej. Jeśli kiedykolwiek zapragniecie pracować w domu z dzieckiem, bo uznacie, że to idealne dla Was rozwiązanie – śmiało spróbujcie. Ale zastanówcie się, z czego będziecie musieli zrezygnować. Być może Waszym kosztem będzie nie do końca perfekcyjnie wysprzątany dom, być może nie będziecie mieć siły na poczytanie książki wieczorem, a może nie zdołacie brać na siebie tyle zleceń, ile byście chcieli. W każdym razie coś będzie musiało pójść w odstawkę. Dlatego zanim zdecydujecie się na pracę z dzieckiem, ustalcie swoje priorytety. I ich się trzymajcie. Choćby perspektywa bycia perfekcyjnym w każdym calu kusiła pięknymi instagramowymi zdjęciami. A Ty? Pracujesz czasem z dziećmi w domu?

Rodzinny Dom Dziecka Gorzów Wlkp. - Witamy na stronie Rodzinnego Domu Dziecka w Gorzowie Wielkopolskim. Nasza przygoda z prowadzeniem Rodzinnego Domu Dziecka rozpoczęła się w 2012 roku, kiedy to po długim planowaniu udało nam się stworzyć to czym zajmujemy się obecnie.

praca w domu dziecka opinie